معروف بود وقتى که فقیه اهل بیت، میرزاى تبریزى قدس سره در مجلس روضه حاضر مى شدند به شدّت گریه مى کردند؛ به طورى که تأثیر عجیبى بر حاضرین در آن مجلس مى گذاشت و طلّاب، به خصوص طلّاب جوان غرق در چهره ى نورانى این فقیه مى شدند که چگونه در مصایب اهل بیت (علیهم السلام) همچون ابر بهارى اشک مى ریزند. و این جاى تعجّب ندارد که دلسوخته اى در فراق محبوبش نه تنها اشک، بلکه خون بگرید، محبوبى که نه تنها در قلب آدمیان عاشق، بلکه در قلب تمام مخلوقات عالم هستى جایى به خود اختصاص داده، به وسعت آسمان ها که حتى جن و انس، دیو و دد بر حسین (علیه السلام) مى گریند، این نه صرف ادعاست که شیخ الائمة، رئیس مذهب فرمود: »بَکَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ وَ الطَّیْرُ وَ الْوَحْشُ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیّ (علیه السلام) حَتَّى ذَرَفَتْ (۱۳) دُمُوعُهَا« (۱۴) .
مرحوم میرزا (قدس سره) با توجّه به عشق و علاقه به گریه کردن در مصایب خاندان ختم الرسل صلى الله علیه وآله، همیشه به فرزند خود مى فرمودند: به منبرى ها بگویید بیشتر روضه بخوانند. ایشان عاشق روضه ى اهل بیت (علیهم السلام) بودند و با کمال تواضع با آن دستمال سیاهى که وصیّت کرده بود در قبر همراهشان دفن شود، اشک هاى خود را پاک مى کردند و با آن حالت ملکوتى، فانى در حب اهل بیت (علیهم السلام) مى شدند و در مظلومیت آنان به شدت اشک مى ریختند و علاوه بر آنکه خود گریه شدید مى کردند توجه داشتند که حاضرین هم حالت بکاء به خود بگیرند و اگر مشاهده مى کردند کسى بى تفاوت نشسته است یا خود تذکر مى دادند یا به دیگران اشاره مى کردند که تذکر دهید، دوست داشتند مجلس روضه به طول انجامد و هر پنج شنبه صبح ها مجلس عزا در دفتر اقامه مى کردند و خود عاشقانه در آن شرکت مى کردند و به مقام والاى اهل بیت (علیهم السلام) عرض ادب داشتند.